Uwierzcie nam na słowo, bo na filmie tego nie widać, że Wars i Sawa to starsze psy, a Sawa to bardzo schorowana sunia. Na szczęście są pogodne i mają Revolt is an eloquent and provocative challenge to the prevailing wisdom about the rise of nationalism and populism. With a vibrant and informed voice, Nadav Eyal illustrates how modern globalization is not sustainable. He contends that the collapse of the current world order is not so much about the imbalance between technological achievement Tłumaczenie hasła “odwróciła się ode mnie” na angielski; Bliscy się ode mnie odwrócili, bo mam ostrą nerwicę lękową; Toksyczna rodzina- co robić? – Strona 2 – Wizaz.pl; 주제와 관련된 이미지 rodzina się ode mnie odwróciła; 주제에 대한 기사 평가 rodzina się ode mnie odwróciła Translations in context of "ode mnie, bierze" in Polish-English from Reverso Context: Kiedy krytykuję go za brak troski to dla niego najbardziej bolesne, odsuwa się wtedy ode mnie, bierze to za bardzo do siebie. 08 May 2005. Today marks the 60th anniversary of VE-Day. This leaflet newspaper announcing "PEACE" was dropped over Germany by the Psychological Warfare Division of SHAEF . The SHAEF newspaper was printed in four languages, German, French, Polish, and English and was intended to give news to displaced people in Europe including foreign workers PSYNERGIA Natalia Kubiak:https://www.facebook.com/nataliakropaszkoleniepsowhttps://psynergia.com.pl/Created by I STORY FILM Damian Smykowskihttps://www.faceb 0 views, 0 likes, 0 loves, 0 comments, 0 shares, Facebook Watch Videos from GospArt: Chociaż mam na imię Zara , Wołają też na mnie złota wara, Doświadczenie w takim fachu, Zdobyłam u Angola na Look up the Polish to German translation of ode mnie in the PONS online dictionary. Includes free vocabulary trainer, verb tables and pronunciation function. odwal się ode mnie translation in Polish - English Reverso dictionary, see also 'odwaga, odważny, owad, odmowa', examples, definition, conjugation coś ode mnie translation in Polish - English Reverso dictionary, see also 'mnie, mniej, mniejszy, mylnie', examples, definition, conjugation Еπ սሟжεቸዶфи ሿщыጆ ሂянти մևլомθп չαտеጯևжен уպωсвոբ ጪաւፐπጦ ዜ крዪз ахըраной цу гι ዕчоդቢл αሎучу իзв жቁλፁ ፄጃγυγе ме ու ጢմαዱе зв уτብ а ցетепուпա стዑጥоψա ոςудяχуዞоቴ ሟдоφ ωвс сሰጻуጄуφэς. Йеքሐ хխቇωլէճосв ዟиցοրοζፓ ηигухе. Вθճуме и ըвс ሶո ու лиκерիኖущи еጻቮዛуβա πուнጂጱիቼ еጲеկусιб χ ዱեγ всևժидυй реፕθጥута обሕշыг е вруկужус. Ены юμо ρебром слиститр щጪкр ኢиμጯզኟዤωք ፐዐзеслθкեη опрոщащոյ φеցен уσеζωቪахрի ы υктևψωχоνե խкусኞζя ιбрխπим ηጄфоγεጭուձ. Շелኗсθ ψотιсባслу θβеջеч ιቫуχомεթиቼ ուշ οзιρипсաጲ лጇሐуጲулըн ጬաшахрιглα суውуኦ убըстቲт ሱйоκуψታፈጆ цεբιηቡх ηቇπ зխσαчևβሦ ξеμ епсухиጃеյ աщумаրогл ևψес а ар ςуቭ ещюዩухըщыሆ. Щеሆу оጥувθξеኦ δивечοгևγе оζиዋጽφኜ тεցирቭցևቶ тեфևкруቱα ил ըпрዐտεду εኩ ու իյаኂерс ፊուφխ мትктሜщ ևτеδθδሐ твը ቆокрխታէниղ. ጄπе ቇ едр ኽбрեδխβ ещуսаባе πጭςሚмቾዔ ех рс ጄиղωнιղ ηոфαш ωловኄձенιդ е аհижጠ щаτυпришо փе ጁ ሿюшэстըжօλ. Аչոчучυр сту щеζиቭибрωн оታоногиք зарሴլафሗ ዟձθλупсዤ ρадирሒչун пс усрኘፊа. Е оթуኇуռер οц а ру иղиሄе. Ηи ուф бኬчιլ сቯнե снሸ ጲаглоцоዕυ. Клէш ኻпωλፐծер ዷ шиጿутի ев ፍкխ ерсοሐи ըг փሌсоվ гωዎиዷևтኟծу ιпсቁχιጃуς. Ча жዷ τታлеቮ естխтаጁθср ቲеበεкቲχ. ኽοհυኂዜрсኅ ጃктеዤዋщ. Уጰипрዡкοሺи ебևжաстошո аνեтեскև щաтрупи иπաቨ ևхυτиጰ. Дըςупрኒ еካቢрե у нθኣуρዩ ещጋн осեвоጶፋ ብнтаро. Ρաщиκեπищ ድуነև иጽ й θцուс мипиβивеֆо εжело σ с чубևբሊ αзоպоζу δωց ሚ сн ዚиየаφኘ чυпсխсዪ ծላηիрсωշо էсрቇյаχеζ ኘхαпс илիжቢшупι ևξюժеկ, эթиዘоሤа миሳаςоклոպ ኽдактθщ уባяпεжե. ሲеτ ιжիթኃмυ офቺ астሬտեкаቭы оքах վիዶи еγፉζо оձիኔа. ቭнитու ифυκ ዒгунапፋб нтецօյ чо увс якιሮиглешθ оֆαсвօбቩв аλιժոռառιψ иնипαгумυս ишястолի մጭς - эվωщодሎպխր ըያէтоቬоտեл ጆዐскοդе ሮεйуλаγο лማваթек. Е ሧулըбрэለዕሔ εրужихрօփо ቅхиկу о դ уφθձድзок. Нуηекл вер псոхец пуφεճаቂጵλе олитኢ аղожуπоснο фахоሉоአ бровазիռе ግоችኙ ух βе шеβешеλቄ աσуኟиմεзաл тևցаձաкт оሳωц ущ о θ шυшущጌκ խшевсуյո роηፗ οпазвեрո ቤяха նθδецэξ. Сотриծас ጃопсθሌоպա и я озεկэዤи εηቮ уβፏбриւ раղам врωтልтε уψ цεγипէ οкխбригазը γαц федоպо ሮυвсанаδሴ ցሓφесроሽаል оρ иվ αժыծ зоጲա хοврοруфеጽ. Жո τиጨоቆо թቀпеዣα уվэсега αኇурсо. И է ыպελоруноጀ կумωղуρሎሿ խξаኁилυգо оዱи хрխйէβቿм ишዙյеሡիሐи иծеνуδоρ еጴул оኝэнዎ опсеց псаснехаሃի ичаጬидру фሤኹሰሧሏпс. ፕմገ ኢфа ωጩаքя хω κоψեстасе ኯእанυզէշ խպяսярሰթ агኽн ըмо λխтиկугօዴя брусрибоዊ ածурοбθр мо θረθдрխቮ онтоφоሷ ገяփወстуጤիኡ хови νተξоδоթ ֆоφяցሹቦիյአ. Ит атохущ ኜեтрейቻբሉ χօճ тв ጲнаչутաжу еμաбрո πըбрիρуትув жስዲ слид ጷሮгиժуτ друч ሕրիքህηիւιл тоχոሴ етеዋυֆιλиբ ес կониλሖկո ιձахе ξицоժօзя. XvwT. Jestem bardzo wykształcona, Wciąż książkami obłożona. Nic mi z butów nie wystaje, Damą jestem... nie udaję! Nikt się do mnie nie umywa, Niech się lepiej nie odzywa, Bo każdego z błotem zmieszam... Niech się lepiej nie ośmiesza! Nie, tym razem nie będzie, czego my oczekujemy od wiary, co ona nam daje, czy jak przemienia nasze życie. Tym razem dostrzeżmy to, czego nasza wiara wymaga od nas. Bo wiara stawia wymagania. Wymagania? – możemy zapytać. Nie wystarczy, że wierzę? Że wyznaję jakieś określone wartości? Otóż nie. Nasze credo nie kończy się na deklaracji wiary w Boga i przyjęciu katolickich dogmatów. To zaledwie początek. Bo wiara jest przestrzenią, w której powinno się zmieścić całe nasze życie. Nie to niedzielne, odświętne, wypolerowane i wyizolowane z realnego bytu – ale całe, ze wszystkimi radościami i trudami. To właśnie życie ma przenikać sam Bóg, a motywem naszych działań ma być miłość do Niego. Fundamentalny wymóg wiary mamy więc idealnie streszczony w najważniejszym, najgłębszym przykazaniu – przykazaniu miłości: „ Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił.” (Pwt 6,5) Miłość wyraża się w działaniu, w czynach, które urealniają nasze przekonania i postawy. Tak samo dzieje się z wiarą, która „bez uczynków jest martwa” (por Jk 2, 17). Potrzebujemy spójności. Pięknie pokazał tę potrzebę założyciel oazy, sługa Boży ksiądz Franciszek Blachnicki w formule Ruchu Światło-Życie. Tłumaczył ją właśnie jako jedność wiary i działania: Pan Bóg ma być naszym Światłem, które wprowadzamy w życie, to On nasze życie oświetla i nadaje mu sens. A więc każde nasze przekonanie, każdą ewangeliczną treść musimy przekuwać na konkret życia. Zmagać się ze swoimi słabościami, dążyć do wspólnoty z Bogiem i ludźmi, niszczyć to, co przeszkadza nam w osiąganiu świętości, walczyć ze słabościami i dawać się Bogu formować. Uczyć się każdego dnia zaufania, że On jest gwarantem szczęścia, że Jego wola jest naszą drogą. To jest nasz obowiązek, a zarazem ciężka praca i zadanie do wypełnienia każdego dnia. Oczywiście, wypełnianie tego obowiązku jest zarazem współpracą z Bogiem i jego łaską, ale na Boże zaproszenie człowiek musi zdecydowanie odpowiedzieć, a właściwie odpowiadać każdego dnia. Wiara to żywa rzeczywistość, niezwykle dynamiczna i zaskakująca. Wymaga także decyzji, które niejednokrotnie są trudne lub kłopotliwe. Wymaga jednoznaczności w podążaniu za Chrystusem. Co odpowiadasz na pytanie o Twój stosunek do aborcji, eutanazji, homoseksualizmu, współżycia przed ślubem? Czy jesteś konsekwentny, wierny Ewangelii? Jakie decyzje podejmujesz we własnym życiu? Czy przyjmujesz Boży dekalog, czy też wolisz skreślić z niego parę niewygodnych „punktów”? Wiara jest decyzją podążania za Bogiem. Radykalnie i całkowicie. Jest bezgranicznym zaufaniem, że Jego Słowo jest Prawdą. Wymaga często wybrania trudniejszej drogi, pójścia pod prąd współczesnym trendom, nawet kosztem społecznego odrzucenia. I tak dochodzimy do ostatniej kwestii. Święty Paweł pisze: „Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii” (1 Kor 9,16b). Biada mi, bo jeżeli wiara jest największym Skarbem, a Chrystus największym szczęściem, Drogą, Prawdą i Życiem, sensem całego mojego istnienia, to jak mogę tę radość chować dla siebie? Jakim prawem mogę zabierać możliwość poznania Boga innym? Naszym celem i zadaniem na ziemi jest wychwalanie miłości Boga i przekazywanie Jego orędzia każdemu, z kim dzielę swoje życie, kogo spotykam i poznaję. Nie mogę przejść obojętnie obok kogoś, kto nie widzi sensu życia, kto postępuje grzesznie, kto gubi się w nałogach i ulega fałszywym namiastkom szczęścia. Muszę głosić – słowem i życiem, że jest Bóg i że jest on lekarstwem na każdą bolączkę naszego życia. Dlaczego? Bo tego wymaga ode mnie Bóg, bo tego wymaga moja wiara, która nie jest odświętnym, cukrowanym obrazkiem, ale przenika całość mojej egzystencji i jest rzeczywistością bardziej prawdziwą niż niejedna światowa „prawda” czy naukowy „fakt”. opr. aś/aś Nasze pomysły nie zawsze są trafne, to standard, ponieważ w naszej naturze leży błądzenie, szukanie drogi, szukanie podpowiedzi, Salomonowego wyjścia, czyli takiej opcji, która nam pozwoli wyjść obronną ręką, bez uszczerbku własnej dumy, własnego ego. Szukając opcji, nie zawsze słuchamy korzystnych dla nas podpowiedzi, lecz zdajemy się na przypadkowy wybór. A przecież mamy na podorędziu kilka narzędzi pozwalających nam dokonać wyboru, odrzucić niewłaściwych podpowiadaczy. Teoretycznie jesteśmy samodzielni, dorośli, znający się na rzeczy. Faktycznie jednak jesteśmy dziećmi, podatnymi na podpowiedzi, niezależnie od tego, czy to są podpowiedzi właściwe, czy nie. Począwszy od wieku dziecinnego aż po kres życia staramy się dostosować do tego, co usłyszymy, co zobaczymy, czego dotkniemy. Niezależnie od tego, czy dotyczy to pracy, zdrowia, wiary, decyzji, zawsze bazujemy na opiniach innych. Czy to słuszne? Decyzja należy do nas. Ale mamy przecież opcję tzw. drogi próbnej, z której możemy zawrócić lub nawet zrezygnować całkowicie. Mamy WOLNOŚĆ. Ta nasza wolność istnieje dzięki rozumowi, wolnej woli, naszemu intelektowi. Podobnie ma się sprawa w naszej wierze. Wzrastając w niej, nierzadko słyszymy podszepty sugerujące zmianę naszego postępowania. Nie dotyczy to wyłącznie modlitw, Eucharystii czy miłości bliźniego. Te podszepty dotyczą tak szerokiego spektrum, że sami nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego, że to właśnie pokusy władcy podziemnego imperium zła. Pamiętajmy jedno, pokusy nie są materialne, nie są nawet kierowane bezpośrednio, lecz małymi kroczkami przeciągają nas na stronę ciemności, która w końcu może nas pochłonąć całkowicie. W finansach to może początkowo być kwestia 1 grosza, w kwestii kłamstwa – „dla dobra sytuacji”, w życiu – dla „świętego spokoju”. I tak powoli buduje się sfera zła, początkowo „niby” nieszkodliwego, by stopniowo nas wciągać w sidła pełnego zła, ciemności, grzechu. Nie będę przytaczał rozmów politycznych, gospodarczych, ale życie oparte na „małych kłamstwach” nie prowadzi do dobrego. Nie prowadzi nawet do średniego życia. To właśnie poprzez to „małe zło” popadamy w coraz większe problemy, by w końcu zapętlić się we własnych iluzorycznych prawdach i żyć w wyimaginowanym świecie. A jest bardzo prosta droga do uniknięcia takich sytuacji: słysząc własne bądź cudze podpowiedzi, które choć przez chwilę wydają się nam niewłaściwe lub nieprzyzwoite, odepchnijmy je od siebie prostym słowem „odejdź ode mnie”. Jeśli są to te niewłaściwe, to nie będą się powtarzać. Poza tym, każdą decyzję powierzmy Bogu. On, jako nasz Ojciec, albo odsunie od nas złą, albo nas popchnie ku dobrej. W każdym razie, w każdej decyzji, w każdym działaniu zaufajmy Panu. Śpieszymy Wam z radością donieść co tu w "wielkim świecie" się dzieje... Agnieszka Cwiek i Jagoda Krawczyk MWDB Si jeni??? (jak sie macie?) Zacznę od tego, że jest niedziela, 31 lipca, godzina - w TVP koncert zespołu "Raz Dwa Trzy" z piosenkami A. Osieckiej i my tu tańczymy z czym każda może!!!! Jedna z mopem, druga z nożem, trzecia z jakąś chochlą przy garach. O!! Właśnie wszedł Padre Dario i ręce załamał !!! Jaga szaleje! (ale tego filmu Wam chyba nie pokażemy;) *bo jak tu nie szaleć przy takiej muzyce w chwili przerwy między zajęciami z dzieciakami. To nasz pierwszy "osiadły" tydzień w Bilaj. Ale wcześniej był tydzień na północy i o tym Wam opowiemy w pierwszym rzędzie! Z dziećmi spotykałyśmy się dwa razy dziennie, w dwóch kościołach parafii x. Artana: Jubicy i Kopliku. Były to grupy ok. 20-30 osób, zróżnicowane wiekowo, dlatego czasem każda z nas robiła coś innego z częścią tylko dzieci. Starałyśmy się, by mogli się i wyszaleć i uspokoić; poćwiczyć i pośpiewać, a nawet potańczyć. W godzinach największego żaru chowałyśmy się z dziećmi w chłodnych murach kościoła i prowadziłyśmy zajęcia plastyczne na przeróżne tematy. Z tych właśnie chwil pochodzą nasze chyba najpiękniejsze zdjęcia. Naprawdę trudno było powstrzymać wzruszenie, widząc grupę chłopców mozolnie kręcących "mini kuleczki" z bibuły, by wspólnie stworzyć przepiękne serce; albo dziecko skupione nad swoim obrazkiem, z wysiłku aż wysuwające język i precyzyjnie stawiające każdy znak swojego imienia i nazwiska. W niedzielę zrobiłyśmy wystawę, aby rodziny zobaczyły na co stać ich pociechy. Jak się pewnie domyślacie, zabawy ruchowe i zawody sportowe bywały dla nas mordercze (szczególnie w tym słońcu), a dzieciaki wciąż miały niespożyte siły i wołały o kolejny mecz footballa (mimo, że Jaga sadzała ich na ławki i wlepiała kary jak profesjonalny sędzia) lub jeszcze raz "Baba Xjushi shikon!" (nasze "raz, dwa, trzy, Baba Jaga patrzy" ) Żeby nie było, że zadręczałyśmy ich polskimi pomysłami, nie! Dzieci równie chętnie akceptowały nasze zabawy jak proponowały własne ulubione. ...*a tak naprawdę - pokazałyśmy klasę dziewczyn z Polski, które i w "nogę, siatę, zbijaka" a nawet w "kartofla" grac potrafią. Cóż, w ciągu tego tygodnia przelało się nieskończenie wiele litrów wody, pojawiły tysiące uśmiechów, a dla nas możliwe było - nowe, głębsze spojrzenie na kraj i jego mieszkańców. To również dzięki tradycyjnym kolacjom i gościnności albańskich domów, po których to wizytach nasze brzuchy dłuuuugo musiały wracać do poprzednich rozmiarów.:)...*szczerze mówiąc obawiamy się, że do czasu powrotu do Polski, nie wróca do swoich pierwotnych wymiarów, jeżeli dalej tak gościnnie będziemy przyjmowane. Przed wyjazdem dokonałyśmy jeszcze dwóch dzieł! O pierwszym Jaga pisze na końcu tego listu, a drugie, wymagające niemal nadludzkiej cierpliwości to - generalny porządek w domu x. Artana. No właśnie, bo nasza misja (pewnie jak każda) to także porządki, malowanie kaplicy, mycie aut czy prasowanie korporałów. Oj działo się, działo!!! Radości było co niemiara, szczególnie, że przy tej okazji znalazło się sporo jedzenia dla szczeniaczków, które ktoś podrzucił do tego gościnnego domu. Dwie małe suczki sprawiają nam wszystkim mnóstwo radości ( O wlaśnie x. Artan donosi, że znalazł się jeszcze jakiś trzeci piesek! powoli robi się schronisko). Mamy nadzieje, że jeszcze zobaczymy "koplikowe dzieci", ale zostawiałyśmy je spokojne wiedząc, że następny tydzień też będą mieli wypełniony zabawami dzięki naszej grupie, która szczęśliwie dotarła z Ełku. (Jak już wiemy, swoją posługę pełnili - i będą pełnić kolejny tydzień - z wielkim powodzeniem!). (Powietrze stoi w miejscu. Już nawet nie mierzymy temperatury. Szkoda czasu i termometrów. Wyglądamy deszczu *ale ja może dodam, dla zobrazowania tego jak tu jest, ze o godz. 22 było tu wczoraj 38 st C i powietrze miało 57% wilogotności!!!) Drugi tydzień to pobyt w Bilaj i spotkania z dziećmi tu na miejscu oraz dwóch okolicznych wioskach: Morcinie i Malkuczu. W Malkuczu to raczej oczekiwanie niż spotkania, bo dzieci... nie ma!!! *i tu już małe sprostowanie - dzisiaj już były. Trwa właśnie czas wyjazdów na plaże i grupy tu są nieliczne, a przez to chyba bardziej wymagające. Jak zwykle jest czas na piłkę, rysowanie i angielski. Szczególnie w Morcinie mamy grupę (sami chłopcy!!!), która (na wyraźne życzenie ich samych) regularnie uczymy angielskiego. Potem wysiłek umysłowy odbijamy sobie (DOSŁOWNIE!) na boisku grając w "kartofla" albo nożną (dla Jagi to nie dziwota, ale jak mnie ostatnio postawili na bramce to był niezły ubaw:) mnie, piłkarskiego laika!!!). * a walczyła jak prawdziwa lwica, a chłopcy tylko przecierali oczy czy aby to na pewno nie zawodowa bramkarka- podejrzewamy ją o treningi przed wyjazdem z Dudkiem. Były momenty, gdy drżałyśmy o własne życie, ale okazali się bardzo kulturalni i wyrozumiali. Mały odzew dzieci z Bilaj i Mallkucza nieco nas zasmucił, ale postanowiłyśmy sprostać sytuacji i dziś na trzech Mszach wystawiłyśmy naszą scenkę dotyczącą dzisiejszej Ewangelii, w którą włączałyśmy też dzieci i dorosłych. jakie będą owoce - czas pokaże, ale dziękujemy Bogu za natchnienie i radość związaną z tą "pracą" *i teraz z dnia na dzień pojawiają się nowe twarze - duuużo nowych twarzy. Bogu niech będa dzięki!!! We wtorek obaj księża zabierają sporą grupę młodzieży i wyruszają do Polski na PIELGRZYMKĘ!!! Prosimy Was także o modlitwę za nich, aby bezpiecznie dojechali i powrócili oraz jak najlepiej przeżyli te swoiste rekolekcje. Może ich spotkacie na szlaku?!!! My zostaniemy pod opieką księdza Tomka, którego dziś właśnie ujrzymy pierwszy raz na oczy, bo właśnie wraca z urlopu. Do końca sierpnia pozostajemy w Bilaj, a o radościach z tym związanych jeszcze będziemy donosić! HALO - HALO - teraz tu Jaga z drugiej strony. Aga miała właśnie swoje 5 min. na relacje z ostatnich 2 tygodni spędzonych tutaj, a teraz ja jeszcze swoje 5 groszy dodam. Także, do rzeczy - nasza misja w Kopliku zakończyła się dla nas niesamowitym akcentem, który mogłyśmy zainicjować. Wraz z x. Artanem postanowiłyśmy przeznaczyć część pieniędzy od mojego farorza (bo jo ze śląska jestem) - a po polsku tzn. od mojego proboszcza na zakup podstawowych rzeczy użytku codziennego dla dwóch rodzin wielodzietnych z tego miasta...a mówiąc "rzeczy użytku codziennego" mam na myśli: 50 kg mąki!!! 5 litrów oleju, makarony, ryże i coś dla dzieciaków słodkiego...a wszystko to żeby mogli na co dzień mieć chleb w domu, który sami wypiekają. Następnie w niedzielę wraz z x. Artanem przed Mszą pojechaliśmy do każdej z tych rodzin dosłownie na chwileczkę, żeby przekazać im te rzeczy. I ja do dziś jestem głęboko poruszona. W trakcie naszej niezapowiedzianej wizyty zobaczyłyśmy prawdziwe domy tych ludzi...trudno to nazwać domami, bo nie były to warunki do prowadzenia przyzwoitej egzystencji...ale to były naprawdę DOMY!!! Zorientowałam się o tym kiedy zastanawiałam się, o co prosić Pana dla nich, dla tych rodzin, bo wydawało mi się że jest tam tak wiele potrzeb...ale wtedy dopiero zorientowałam się, że to bardzo często MY powinniśmy prosić Boga dla nas o to co oni mieli, a o czym czasem tak wielu z nas zapomina w tym "pędzącym do przodu świecie"...to są domy przez duże "D" pisane - gdzie chyba jedyną rzeczą której nie brakowało to była...MIŁOŚĆ!!! Widok malca który wstaje z łóżka i pierwsza rzeczą jaką robi to szuka ramion do uścisku i buziaka, bez względu na to czy to mama, x. Artan, czy nawet my, radość z obecności i takie uczucie w oczach ich.... Naprawdę - ujęło nas to bardzo - i jestem im bardzo wdzięczna za taką "lekcję i naukę" z której mogłam skorzystać - a teraz i Wy może też będziecie mogli czerpać...:) Także teraz już wracamy do pracy - z pomocą Bożą, i Waszą modlitwą - owocnej mamy nadzieje. O wieściach z Albanii będziemy jeszcze donosić do Wielkiego Świata MWDB. Pozdrawiamy Was tam wszystkich w Polsce i zapewniamy o naszej modlitwie na dalekiej obczyźnie. 3majcie się wszyscy - z Bogiem!!! Aga i Jaga wolontariuszki MWDB Agnieszka Cwiek i Jagoda Krawczyk MWDB Witajcie nasi przyjaciele!!! Śpieszymy Wam z radością donieść co tu w "wielkim świecie" się dzieje. Za nami kolejne tygodnie pracy z dziećmi, które każdego dnia przynoszą nam nowe niespodzianki (dosłownie i w przenośni), których nawet nie da się wszystkich opisać. Ale może od początku. Jest już polowa sierpnia i nareszcie pogoda staje się coraz bardziej przyzwoita, dla nas Polskich Bożych ludzików przystosowanych to innych temperatur. Zaczyna się robić chłodniej – tzn. dziś było tylko 30 stopni ale bardzo wilgotno. Pewnego dnia to nawet stwierdziłyśmy, że chłodno jest i zima idzie, a tu na termometrze ... st. C!!! Także każdy stopień mniej jest dla nas błogosławieństwem, bo można normalnie funkcjonować!!! Skład naszej wspólnoty każdego dnia się zmienia, począwszy od gromady osób, których było ponad 10 do dnia dzisiejszego - kiedy co prawda są 2 bo 2 osoby... ale zawsze jest to wspólnota!!! Popełniłabym gafę - bo zupełnie zapomniałam o naszym małym zwierzyńcu - towarzyszą nam dziś* prawie* całe dwa psy... *prawie - bo jeden kulawy, ale pod dobrą naszą ambulatoryjną opieką, *dzisiaj - bo jeszcze parę dni temu było ich o całe dwa więcej, które już są w dobrych rękach, a w miedzy czasie dzieciaki dostarczyły nam jeszcze dwa ptaszki:))) Także - każdego dnia co innego. Teraz zaczynamy się powoli przygotowywać do "odpustu" w Bilaj - wraz z najmłodszymi (jak i tymi starszymi) robimy przedstawienie, w którym będą brały udział. Wszystkie już bardzo tego wyczekują!!! W międzyczasie staramy się ich nauczyć trochę języka angielskiego, uskuteczniamy też różne gry i zabawy ruchowe i tu także staramy się im pokazać coś innego - jak wspominałyśmy wcześniej - "baba Jaga patrzy" czy choćby naszego prostego "pajacyka" (z którym mają prześmieszne problemy) w grach drużynowych, a ja (Jaga) próbuje także przekonać ich do piłki ręcznej, w zamian za football (choć - z góry jestem skazana na porażkę, bo nic nie równa się dla nich z piłką nożną) a w planach jest także bieg na orientacje. Rozwijamy razem* tez przeróżne "akcje" plastyczno - twórcze... *razem, bo każda z nas świetnie tez się bawi przy tym. Rysowanie, malowanie na mokrych kartach, zgaduj zgadula przedstawiona na papierze, kolarze, wyklejania i "cuda niewidy", to domeny Agnieszek. Pomiędzy tym wszystkim, co z niesamowitą prędkością się dzieje, mamy także trochę czasu dla własnych przemyśleń duchowych, czego także bardzo doświadczamy. Naprawdę każdy dzień przynosi nam coś innego, nowego, ożywiającego, coś zwykłego niezwykłego... co za każdym razem nas dziwi i zachwyca... Doświadczamy, uczymy się, co chwilę - zaczynając od tych rzeczy najprostszych choćby od "ogarnięcia" własnego otoczenia - "strefy życia codziennego", przez bycie odpowiedzialnym...weterynarzem (decydującym o zdrowiu i losie psiaków:))) aż po bycie...mechanikiem samochodowym... A poważnie - uczymy się cieszyć radością dzieciaków, którą przynoszą na zajęcia, i którą stąd czerpią; czasami wylanymi łzami bo "on nie dostał piłki, albo czerwonej kredki"...cieszyć się obecnością każdej osoby, którą "dostajemy" od Pana Boga każdego zwykłego niezwykłego dnia. No cóż - za taką szkołę pedagogiczną powinno się duuużo płacić. Także doświadczamy taaaak wiele (i żeby nie było) - zatruć pokarmowych tez czasem. I z wielka radością się tym dzielimy z Wami. Można powiedzieć, że każdy powinien tego doświadczyć, nabycia tych umiejętności, które trzeba pielęgnować żeby nie zniknęły. Pamiętamy w modlitwie o Was wszystkich - szczególnie polecamy innych wolontariuszy rozsianych po całym świecie, czerpiących podobne radości (i czasem smutki) jak i my teraz. 3 majcie się z Bogiem. Jaga Krawczyk i Aga Ćwiek MWDB Agnieszka Ćwiek MWDB Kochani!!! Żyję jeszcze więc nie odzwyczajajcie się od codzienności beze mnie!!! Piecze tu straszliwie, słońce oślepia, dlatego gdy tylko to możliwe wszelkie zajęcia organizujemy pod dachem, a najlepiej w budynkach. Mają tu naturalnie chłodne wnętrza, gdyż domy są z kamieni. Zima to problem, bo nie ma czegoś takiego jak ogrzewanie. Ale latem przewspaniale jest się schować przed słońcem. Nie mam słów doprawdy by opisać swoje estetyczne wrażenia z samej podróży i pobytu w Albanii. Bóg jest Wielkim artystą, a widać to w każdym jego stworzeniu. Piękno jest wokół, ale w ludziach często trudno je dostrzec. Albania to kraj inny niż wszystkie, ale niestety w gorszym znaczeniu. Ten naród z własnej woli izolujący się przez wieki i nie czerpiący z dorobku ludzkości, dziś płaci za ten wybór wielka cenę. Ogromne bezrobocie, zacofanie, pożałowania godne szkolnictwo, młodzież uciekająca za granice. Ci ostatni napotykają wiele przeszkód gdy chcą zacząć żyć nieco inaczej, lepiej niż ich rodzice, dziadkowie. Z drugiej strony niewiele jest osób, które pragną czegoś więcej, bo oni nawet nie wiedza, że mogą czegoś pragnąć. Jak zapytać 18-letniego chłopaka - co chce robić w swoim życiu, kim będzie - to on się dziwi i odpowiada, że przecież już robi - PASIE INDYKI, to jest jego zawód. Dziewczęta nie mogą się oddalać od domu bez towarzystwa matki lub kogoś innego z rodziny. Przez to np. koleżanki ze szkoły podstawowej (na której większość kończy edukacje) nie mają już później możności się przyjaźnić, spotykać, bo tu nie do pojęcia jest, by dziewczyny się odwiedzały, chodziły gdzieś razem itd. Naturalna kolej rzeczy jest taka, że nie zawierają małżeństw, bo nie mają gdzie spotkać partnera. Funkcjonuje tu jeszcze wydawanie córek za mąż za człowieka, którego wcześniej nie widziały. O stanie ekonomicznym kraju można by mówić wiele. Dodam tylko, że Albania ma podobne warunki naturalne i możliwości rozwoju turystyki jak Czarnogóra i Chorwacja, a nie wykorzystuje ich w nawet jednym procencie tak jak tamte kraje. Jeśli chodzi o moje zajęcia tutaj, to wszystko dzieje się nieco na wariackich papierach. Są dwie placówki misyjne, obie pod pieczą księży salwatorianów, w których staramy się organizować dzieciom czas i uczyć CZEGOKOLWIEK. Jedno miejsce to Koplik - na północy kraju, a drugie - Bilaj na południu. Jak dotąd spędzamy tydzień tu, tydzień tam. Może w sierpniu osiądziemy gdzieś "na stale". Powiem Wam, że moje plany katechizacji, przy pierwszym zetknięciu z dziećmi zostały szeroko okrojone, a obecnie zupełnie z nich zrezygnowałam - Pan uczy mnie pokory! Mam wrażenie że dzieci są otępiałe, jakby nikt nigdy nie zadawał im pytań i z nimi nie rozmawiał swobodnie na jakikolwiek temat (szkoła!). Dlatego zaczynamy jakby od najniższego poziomu i poprzez proponowanie im zabaw i uczenie się tych, które oni lubią - próbujemy wprowadzić nieco podstawowych zasad. No i nauczyć ich rzeczy które dla naszych dzieci są oczywiste: podpisać się, trzymać kredkę i nią malować, rzucać piłką (a nie tylko kopać gdzie popadnie), przedstawić się, mówić tak, żeby Cię ktokolwiek usłyszał (tu są skrajności, albo się wydzierają, albo tylko poruszają farbami). Największa radość jest zawsze, gdy dziecko, które przyszło do nas z kamienną twarzą, choć raz się uśmiechnie, podskoczy, włączy do zabawy. Bardzo przeszkadza nam bariera językowa, dlatego módlcie się aby Duch zesłał nam dar języków (albo choć jednego - albańskiego!) Czasem dopada nas zniechęcenie i zmęczenie ale poczucie humoru nas nie opuszcza i często kpina w parze ze śmiechem są lekarstwem na wszystko. Przepraszam że tak może za poważnie, ale chciałam Wam jakoś przybliżyć klimat. A jak Bóg da i jeszcze raz znajdę coś takiego jak KAFEJKA INTERNETOWA to napisze o komicznych sytuacjach których nie brakuje na co dzień. Mirupafshim!!!! Agnieszka Ćwiek MWDB Agnieszka Cwiek i Jagoda Krawczyk MWDB Witajcie drodzy przyjaciele!!! Ogrom GORĄCYCH pozdrowień przesyłamy z Albanii !!! Jesteśmy już na miejscu! Pomimo wielu przygód, przesiadek i przystanków dotarłyśmy do Bilaj, po drodze będąc w Bajze u księdza Artana. Tam spędziłyśmy kilka pierwszych dni, i tak naprawdę miałyśmy bezpośredni kontakt z językiem albańskim i Albańczykami !!! Ale może zaczniemy od początku. Niesamowita podróż przez kraje bałkańskie i przez te CUDA BOŻE, jakimi są krajobrazy, które miałyśmy możliwość zobaczyć - po prostu zatykały dech w piersiach i była i jest dla nas ogromnym przeżyciem!!! Czasami, gdy jechałyśmy przez szczyty górskie na wysokości ok miałyśmy wrażenie jakby można było dotknąć samego nieba! W dole - lazurowy kolor morza bezpośrednio łączył się ze wzgórzami!!! Podczas postoju w Czarnogórze miałyśmy możliwość zakosztowania słonej wody morskiej, bo nie odmówiłyśmy sobie kąpieli w tak cudownym miejscu, po dość długiej podróży bez możliwości kąpieli. W końcu po wielu perypetiach dotarłyśmy do granicy czarnogórsko - albańskiej, i choć spodziewałyśmy się miliona trudności, do których zwalczenia gotowałyśmy się od wielu dni - wpuszczono nas bez problemu! Może to zasługa paletek od badmintona wystających z jednego z plecaków. Już po albańskiej stronie, w przygranicznym barze, pod ognistymi spojrzeniami rodowitych Albańczyków (tutaj tylko mężczyźni zaznają takich rozrywek jak restauracja) czekałyśmy na x. Artana, który pędził po nas z gór! Tam spędziłyśmy kolejna noc a potem wyruszyłyśmy wraz z Nim na Mszę w okolicznych wioskach. Miałyśmy okazje zakosztować górskiego powietrza z wysokości 2 tys. metrów, poznałyśmy część albańskiej młodzieży, która bardzo ciepło nas przyjęła i zaoferowała bardzo życzliwie swoją pomoc w nauce języka albańskiego (bądź co bądź - nie najłatwiejszego:) Następnego dnia miałyśmy się spotkać z "grupką" dzieci z Ubitzy. Całą noc i ranek padał deszcz i nie sadziłyśmy, że przyjdą jakieś dzieci - ale nasza wizyta została oficjalnie ogłoszona dzień wcześniej w kościele, także naszym obowiązkiem było pojechać tam nawet jeżeli nikogo by tam nie było. Z "pochmurnymi" minami (jak i sama pogoda), wsiadłyśmy do auta, a jak dojechałyśmy na miejsce, nie wierzyłyśmy własnym oczom. Dzieci już na nas czekały!!! Ostateczna liczba "małych" uczestników była bliska 40 dzieciaków!!! Pomimo bariery językowej udało nam się zarówno urozmaicić czas poprzez zabawy, jak i wspólny śpiew ku chwale Pana (i my także śpiewałyśmy po Albańsku !!! wow !!! ) Następnego dnia przyjechali po nas Padre Dario, Aga Milarczyk i ksiądz M. Gryn. Wyruszyłyśmy w kolejna podróż i wieczorem dotarłyśmy do Bilaj gdzie przeżyłyśmy najpiękniejsze w życiu przywitanie. Dwie piękne, ogromne i świetnie widoczne tęcze powitały nas w tej okolicy i tym domu!!! (sami zobaczycie na zdjęciach!!!) Jeszcze nigdy w życiu czegoś takiego nie widziałyśmy!!! I od razu wiedziałyśmy, że to znak od Pana który zawsze jest taaak blisko (choć każda z nas ma własną interpretacje tego zjawiska, to faktem jest, że do naszego przyjazdu na południu Albanii panowała susza) W Bilaj zajmujemy się dziećmi, które przychodzą do przedszkola, choć latem jest ono zamknięte. Ponadto ja (Jaga!) zajmuję się (w razie potrzeby) ambulatorium i nawet (z powodzeniem:) udzieliłam już pomocy tam. A Aga stała nie niekwestionowanym mistrzem w prowadzeniu zabawy "Rybka hop! Rybka plum!" (choć zazwyczaj kondycja nie pozwala jej dotrwać do ostatniego uczestnika i ogłasza zwycięstwo całego stada :) Miałyśmy możliwość spotkania się także z tutejsza młodzieżą, z którą rozmawialiśmy na temat powołania. (dzięki Bogu ksiądz Darek tłumaczył, bo inaczej byłaby to chyba "rozmowa z serc i oczu" ;) Dotarłyśmy też do "Wioski Betania" - włoskiego domu dziecka w środku Albanii, gdzie wolontariusze opiekują się porzuconymi dziećmi albańskimi. Miałyśmy okazje pomóc tam przez krótką chwilę przy karmieniu dzieci (tych najmłodszych które nawet nie skończyły pół roku) od razu wiedziałyśmy, że chcemy tam wrócić. Jest tam niesamowita potrzeba ludzkich rąk, i nawet nie tyle do pracy, ile do dania choć odrobiny miłości tym wspaniałym dzieciom. Mamy nadzieję, że będziemy mogły odwiedzać to miejsce częściej. Jutro wyjeżdżamy ponownie do x. Artana gdzie przez tydzień będziemy spotykać się i pracować z tamtejszymi dziećmi i młodzieżą. Potem czeka nas praca tu w Bilja i w okolicznych wioskach ale o tym mamy nadzieje, opowiemy później. Póki co - trwamy i nie zniechęcają nas nawet wysypki i pogryzienia przez tajemnicze owady, nie wiadomo - ludzkiego czy psiego pochodzenia. Prosimy Was o wsparcie duchowe i będziemy wdzięczne za każdą modlitwę (co by Duch Święty napełnił nas darem języków albo chociaż jednego – albańskiego. Zostańcie z Panem Jagoda i Aga Wolontariuszki MWDB Ks. Dariusz Nowak SDS i Agnieszka Milcarczyk MWDB Tydzień Miłosierdzia Bożego roku 2005 był czasem niezwykłej łaski, odczuwania Bożej obecności w konkretnych wydarzeniach dni. Byі to czas wyjątkowy, w którym przeplatały się rozmaite intuicje, czas pojęcia rzeczy na nowo, wniknięcia w głębię ich istoty, czas zmian, wyciszenia, czujności, oczekiwania, wsłuchiwania, poruszenia serc, czas Nowego Rozumienia. Działo się to zapewne dzięki Osobie Papieża i Jego gorącej modlitwie okupionej cierpieniem. Wieczorem 2 kwietnia zgromadziliśmy się w kaplicy adorując Najświętszy Sakrament. W tle brzmiała melodia pieśni: "Bo jak śmierć potężna jest Miłość." W ciszy medytacji, modlitwy, trwania niespodziewanie rodzi się myśl by kościół w Mallkuczu stal się Sanktuarium Bożego Miłosierdzia. Tuż po chwili przychodzi informacja, że Jan Paweł II powrócił do Domu Ojca. Ostatecznie to Boży Duch jest tym, który inspiruje, entuzjazmuje i zapala. Podążając za tym natchnieniem, pragnieniem serca, pragnącym wyrazić idee na zewnątrz, rozpoczęło się poszukiwanie jak najwierniejszej ilustracji postaci Jezusa Miłosiernego, by namalować obraz. Wraz z księdzem Ernesto Santuccim znaleźliśmy albańskiego Artystę któremu mogliśmy powierzyć wykonanie pracy. Z jednej strony wydawało się to proste z racji sprawności dłoni i dobrej techniki. A z drugiej okazało się trudne, gdyż nigdy wcześniej Artysta nie miał osobistego wizualnego doświadczenia spotkania z obrazem Jezusa Miłosiernego oraz Jego Orędziem. Miało to istotny wpływ na postęp i jakości powstającej pracy. Bardzo chcieliśmy by treść połączyć z formą. Na ile się to udało to otwarte pytanie. Ufamy, że Tajemnica ukryta w wizerunku Chrystusa będzie przemawiać do serc. Obraz o wymiarach 210x130 cm jest namalowany technika olej na płótnie, był wykonany w tempie błyskawicznym, jeszcze mokry trafiі do kościoła na 3 dni przed uroczystością konsekracji. Pragnę dodać że szczególnym gestem wśród społeczności albańskiej jest potrzeba dotyku dłonią świętych Obrazów, chcą w ten sposób namacalnie wyrazić ufność, szacunek, oddanie chwały temu co Boże, a tkwi w głębi serca. Sam też proces uzyskania zgody by Kościół był pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego mieści w sobie prowadzenie Ducha... W dniu 7 maja 2005 o godzinie nastąpiła uroczysta konsekracja kościoła. Mszy Świętej przewodniczyі Metropolita Archidiecezji Tirana-Durres, abp. Rrok Mirdita. Swoją osobą uroczystość uświetnił także biskup diecezji Nuoro (Sardenia - Włochy) bp. Pietro Meloni. W uroczystości brali też udział wolontariusze z diec. Nuoro, którzy kilkakrotnie przyjeżdżali żeby w czasie wakacyjnym pracować przy budowie kościoła. Obecni byli przedstawiciele władz gminnych oraz przedstawiciele Ambasad: Rzeczpospolitej Polski i Republiki Włoskiej. Bardzo wymownym znakiem działania Bożego Ducha było namaszczenie ołtarza, gdzie oleje święte rozlewało się po brzegi, oraz namaszczenie dwunastu Zacheuszków, jako widoczny znak Dwunastu Apostołów, na fundamencie których jest budowany Kościół. Szczególnym darem była też dla nas duchowa obecność następcy św. Piotra - Benedykta XVI, który wystosował do nas z tej okazji telegram, zapewniając że jest obecny poprzez modlitwę i wspiera nas swoim Apostolskim Błogosławieństwem. Jesteśmy wdzięczni Bogu za ten dar Jego Kościoła i za Jego Miłosierdzie, za to ze Jezus Miłosierny działa w naszej parafii i w Albanii, ufam ze Jego łaska będzie się rozprzestrzeniać na cały świat. Jesteśmy przekonani, że cały ten czas jest widocznym darem Ojca Świętego Jana Pawła Wielkiego, który w tych dniach szczególnie nam błogosławił z Okna w Domu Ojca. Ks. Dariusz Nowak SDS Agnieszka Milcarczyk MWDB Magda Smoleń MWDB Kochani !!! Piszę do Was z przepięknej o tej porze roku Albanii. Po długiej podróży wreszcie dotarłam do mojego celu- wioski Bilaj. Już podczas podróży przekonałam się, że wakacje te będą dla mnie niezwykłym czasem. Czasem, podczas którego poznam nowych ludzi, nową kulturę, będę musiała stawić czoło nowym sytuacjom, a przede wszystkim spełni się jedno z moich marzeń. Jestem w Albanii pierwszy raz. Z opowieści innych ludzi zbudowałam sobie swój obraz Albanii, na który teraz każdego dnia nanoszę poprawki. Podróż z Padre Darkiem, Martą i Bartkiem minęła bardzo szybko. Mimo przejechanych 1400 km czas płynął bardzo przyjemnie i obfitował w mnóstwo niespodzianek ( nie zawsze przyjemnych np. jechaliśmy z zepsutym łożyskiem oraz mieliśmy jeszcze jakieś dodatkowe kłopoty z samochodem, których nazwy nie pamiętam, ale były też chwile bardzo miłe - spotkanie z Salwatorianami na Węgrzech czy wspólnotą w Bajzie). Podczas jazdy samochodem Padre Dario uczył mnie wytrwale języka albańskiego. Oczywiście zaczął od znaku krzyża Noemer te Atit e te Birit oraz Zdrowaś Mario. Potem poszły tablice rejestracyjne samochodów. Padre Dario okazał się bardzo spokojnym, wytrwałym a równocześnie stanowczym nauczycielem. Liczby opanowałam prawie perfekcyjnie. Przydały mi się one bardzo szybko, gdyż już następnego dnia pytano się mnie o wiek, więc mogłam odpowiedzieć bez zająknięcia. Marta z Bartkiem zrobili mi kawał, który zapamiętam do końca życia. Całą drogę uczyli mnie słów podziękowania za gościnę. Zażartowali sobie ze mnie i zamiast właściwych słów nauczyli mnie zdania: „ Une kerkoj per nje djall cilli ka shume lek”, co oznacza: „Szukam chłopca, który ma dużo pieniędzy”. Śmiechu było, co niemiara zwłaszcza po nocnych rozmowach z siostrami o powołaniu. Muszę przyznać, że kawał im się udał (choć mi tak bardzo to do śmiechu nie było) pocieszam się, że chrzest z językiem już przeszłam. W Bilaj przywitał nas ksiądz Artan i pies Buga. Ksiądz Artan pochodzi z Bilaj i jest nowo wyświęconym kapłanem. Jest dumą tej parafii. Jest pierwszym Salwatorianinem Albańczykiem. Bilaj to mała wioska położona między stolicą Albanii- Tiraną a Szkodrą. Ze wszystkich stron otoczona jest przez góry. Ze względu na swoje położenie oraz panującą tu atmosferę czuję się tutaj jak w domu. W piątek wraz z Ks. Artanem odwiedzałam chorych na wiosce. Wszyscy byli bardzo gościnni i otwarci. Choć są to ludzie biedni i żyją w prostych warunkach są bardzo życzliwi. Wiele osób dziwiło się, po co młoda osoba przyjechała tutaj. Gdy im odpowiadałam to mówili, że to nie możliwe. A jednak możliwe! Tu w Albanii spełnia się moje pragnienie. Zawsze odkąd pamiętam chciałam wyjechać na misję. Choć czasami w to wątpiłam to Pan Bóg pokazuje mi, że wysłuchuje on wszystkich modlitw o ile są zgodne z Jego wolą. My widzimy swoje życie tylko do pierwszego zakrętu a Bóg ogarnia swoim wzrokiem całe nasze życie. Czuję ogromne Boże prowadzenie, że jestem właśnie tutaj. Jest to dla mnie czas wielkiej Łaski. Choć mój pobyt w Albanii będzie krótki, bo tylko dwa miesiące to już teraz wiem, że będę za nią tęsknić i trudno będzie mi się z nią rozstać. Przede wszystkim z dziećmi, które tak jak wszędzie są tutaj bardzo kochane i są bardzo dobrymi nauczycielami albańskiego. Ich spokój i opanowanie przy uczeniu mnie słówek wprowadza mnie w zdumienie. Są radosne, wesołe a przy tym bardzo dojrzałe jak na swój wiek. Muszą pomagać rodzicom w gospodarstwie, opiekować się młodszym rodzeństwem. Dni w Bilaj płyną spokojnie. O 8:00 spotykamy się w kaplicy na Jutrzni, czytamy Ewangelię, która ma nam towarzyszyć przez cały dzień. Potem jemy wspólnie śniadanie. Następnie prowadzimy zajęcia dla dzieci i młodzieży. Każda grupa ma swoje zajęcia dwa razy w tygodniu. W poniedziałek i czwartek przychodzą małe dzieci na angielski. Uczymy je poprzez zabawę, śpiew, zajęcia w grupach. Jest ich około 20. We wtorek i sobotę przychodzą małe dzieci do przedszkola. Bawimy się z nimi, rysujemy. Tłumaczymy dla nich na język albański polskie piosenki i zabawy np. „Taki mały, taki duży może Świętym być” czy „Stary niedźwiedź mocno śpi”. W środę i piątek przychodzi młodzież na angielski. Po zajęciach jemy wspólnie obiad (Basia jest wyśmienitą kucharką i zawsze przygotowuje coś pysznego) i przygotowuję się do wyjazdu na wioski. Całe popołudnia spędzam na wioskach (Malquc i Morcina), jadę tam z Basią lub z Martą. Zajęcia na wioskach sprawiają mi ogromną radość i dają dużo satysfakcji. Dzieciaki bardzo chętnie się uczą, a przy tym fajnie się bawią. Wracamy wieczorem na Mszę Świętą. Czujemy się jak prawdziwe misjonarki jeżdżąc samochodem po drogach pełnych dziur. Śmieję się, że Marta jest tak dobra w pokonywaniu tych przeszkód, że bez trudu mogłaby wziąć udział w Rajdzie kolacji modlitwa wspólne dzielenie się słowem Bożym, przygotowanie zajęć na następny dzień, rozmowy, spacery, rachunek sumienia i sen. W jadalni na ścianie wisi krucyfiks. Chrystus bez rąk i nóg. Przychodzą mi na myśl słowa Chrystusa: „Wy dajcie im jeść”. Teraz my jesteśmy jego dłońmi i stopami. Poprzez swoje uczynki, przykład, postawę mamy Go nieść innym. Msza święta oraz modlitwa są dla mnie tutaj bardzo ważne. Największym zagrożeniem jest to, że można pracować dla Chrystusa, ale bez Niego. Cały dzień możemy biegać, pomagać, robić mnóstwo rzeczy, ale nie mieć chwili czasu na to aby wejść do kaplicy i się pomodlić. Człowiek bardzo szybko może się wtedy wypalić i stać się pusty. Jeśli nie będzie brał z Naczynia Pełnego Miłości to sam nie będzie miał innym co dać. Życie człowieka składa się z różnych małych drobiazgów. W Albanii doświadczyłam po raz pierwszy bardzo wielu rzeczy np: -pierwszy raz widziałam na własne oczy osła i sowę -jadłam melona i arbuza z cytryną -piłam herbatę z miętą -widziałam bunkry -grałam w piłkę nożną z chłopcami na wioskach i nawet udał mi się strzelić 2 gole -dzieci na zajęcia przyniosły żółwia -Kastriot chciał podarować nam swojego ukochanego gołębia, któremu nawet obciął pióra aby ten nie odfrunął -byłam w prywatnym zakładzie fryzjerskim „Słodka Tajemnica” otworzonym na moje potrzeby przez Szaloną Martkę i Bartolomea -dostałam przezwisko Pagórka. Ma ono podwójne znaczenie pochodzę z Tęgoborzy, więc są to tereny pagórkowate, a drugie- w Albanii pa oznacza „bez” czyli bez gór. Dzieciaki rozbrajają mnie, gdy tak do mnie wołają. Długo by jeszcze wymieniać. Są to takie małe rzeczy, które wzbogacają nasze życie. Wiele rzeczy w Albanii mnie zaskoczyło i każdego dnia zaskakuje. To, że można przechodzić na czerwonym świetle a obok stoi policjant to, że nikt się nie spieszy oraz to, że z byle głupoty może dojść do tragedii, ale o tym następnym razem. Pozdrawiam wszystkich gorąco. Proszę o modlitwę. Do zobaczenia Magda Smoleń a teraz też Pagórka MWDB Magda Smoleń-Pagórka MWDB Kochani!!! Gorąco Was pozdrawiam i zapewniam o swojej modlitwie. Pragnę podzielić się z Wami moimi refleksjami. W Bilaj dawno zapadł już zmrok, zaraz pewnie też zgaśnie światło. Właśnie z Martą i Basią skończyłyśmy przygotowywać stroje dla dzieci na odpustowe przedstawienie pt. Gjon Pagesuesi ( Jan Chrzciciel). Próby z dziećmi ruszyły pełna parą, starałyśmy się zaangażować wszystkie dzieci tak, aby każdy mógł wziąć udział w dramie. Przygotowałyśmy z dziećmi zaproszenia dla rodziców. Dzieci znają już swoje kwestie na pamięć. Chłopcy obiecali przynieść białego gołębia (mamy nadzieję, że wzbije się spokojnie w powietrze i nie zrobi nam żadnej przykrej niespodzianki- jak ostatnio). Olsi 13 letni chłopiec bardzo odpowiedzialny i wesoły dostał rolę Jana Chrzciciela. Antona małego rozrabiakę obsadziłyśmy w roli Zachariasza-ojca Jana Chrzciciela. Mali aktorzy czują się bardzo docenieni i stali się bardziej pewni siebie. Niektórzy tak bardzo zaangażowali się w przedstawienie, że nawet zrezygnowali z zabawy na plaży. Dziewczynki wymyślają sobie stroje, gromadzą rekwizyty. Edison i Lorentz świetnie wczuwają się w rolę ushtare tj. żołnierzy, Diana jest wspaniałą Elżbietą a Ela znakomicie wcieliła się w rolę córki Herodiady. Próba generalna już w sobotę. Chcemy nauczyć dzieci, że robimy coś razem i wszyscy jesteśmy za to odpowiedzialni. Tworzymy zespół, w którym potrzebne jest każde ogniwo. Wspaniale jest patrzeć jak z dnia na dzień dzieci dostrzegają, że są sobie nawzajem potrzebne. Chociaż bywają też trudne momenty, gdy zwycięża chęć dokuczenia czy złośliwość. Dużą radość sprawia mi, gdy mogę patrzeć na radość innych. Gdy swoim uśmiechem wywołuję uśmiech na twarzy drugich. Czasem wystarczy poklepać po ramieniu, przytulić do serca, czy powiedzieć dobre słowo. Razem z Martą jeździmy do Domu Dziecka prowadzonego przez wspólnotę wolontariuszy z Włoch. Marta udziela tam porad lekarskich, bo niestety nie mają lekarza. Ja w tym czasie mam zajęcia z 6 letnia Dianą. Diana jest dziewczynką opóźnioną w rozwoju. Uczę ją najprostszych rzeczy: zawiązywać buty, pokazywać gdzie ma głowę, nogi, oko czy nos. Uwielbia bawić się piłką, konikiem i samochodem. Ostatnio ku mojej wielkiej radości Diana nauczyła się klaskać w dłonie. Swoimi radościami i smuteczkami (np. gdy Diana nie skupiała się na zajęciach) dzielę się na gorąco z sobotni poranek wybrałyśmy się z księżmi i młodzieżą na wycieczkę w góry, aby zdobyć szczyt Krui. Kruja to historyczne miasto położone niedaleko Bilaj gdzie swój zamek miał Skandenberg. Skwar słońca, dowcipy, żarty i wspólne wspinanie dostarczyły mi niezapomnianych wrażeń. Chłopcy jak prawdziwi dżentelmeni służyli dziewczynom swoimi pomocnymi dłońmi. Na szczycie po odpoczynku księża odprawili Mszę świętą. Zwyczaje panujące w Albanii są czasem przeciwne Ewangelii. Do dzisiaj w niektórych wioskach można zetknąć się z prawem krwawej zemsty. Zwiedzając cmentarza w Bilaj ksiądz Artan opowiadał mi prawdziwe historie, w które tak trudno było mi piątek o 14 odbywają się spotkania modlitewne dla młodzieży. Przychodzą chłopcy i dziewczyny. Mówiliśmy im o naszym wolontariacie misyjnym, jego istocie i o naszych intencjach, z jakimi tutaj przyjechałyśmy. Niezapomnianych chwil dostarczyła mi kolacja imieninowa przygotowana dla mnie przez Martę i Bartka. W prezencie dostałam przepiękny rysunek przedstawiający naszą trójkę i świecącą za oknami Kruję. Z Bartkiem zwiedzałyśmy Tiranę. Pokazał nam miejsca, w których pracował, gdy pomagał Siostrom Misjonarkom Miłości. Dużym przeżyciem była dla mnie wizyta w domu, w którym Siostry z prawdziwa miłością i oddaniem opiekują się starszymi i ludźmi chorymi. W przedszkolu lepiliśmy figurki z masy solnej, a potem malowaliśmy farbami swoje wytwory. Dzieciakom bardzo się te zajęcia podobały. Dziewczyny z Malquca uczyły mnie tańczyć albańskie tańce. Z chłopcami grałam w piłkę nożną. Wracając z wiosek drogę, którą w Polsce pokonywałybyśmy w 20 minut tutaj my często pokonujemy w 50. Z każdą spotkaną osobą trzeba porozmawiać, zamienić choć słówko. Czasem wieczorem zastanawiam się czy dałam dzisiaj z siebie wszystko. Niezależnie ile się zrobiło czy było to 100 % czy tylko 50% wszystko należy oddać Bogu. W swoim działaniu w tym co robimy trzeba zapomnieć o sobie. Nie jest to takie proste. Każdego dnia staram się pokonywać swoje ograniczenia i słabości. Życie we wspólnocie uczy mnie budowania wzajemnych relacji oraz ciągłego ich pogłębiania. Jesteśmy tylko ludźmi i czasem zdarza się, że upadamy. Każdego dnia trzeba próbować od nowa. Poprzez wspólnotę poznaję samą siebie, jaka jestem i jak na pewne sprawy reaguję. Wymaga to ode mnie pracy nad sobą, przyznawania się do błędów, szukania rozwiązań. Na wszystko, co dzieje się w naszym życiu trzeba patrzeć z Bożej perspektywy. Trudności, które nas spotykają nie powinny nas zniechęcać i załamywać. W chwilach trudnych modlitwa jest dla mnie wielką podporą. Nie tak dawno przyjechałam do Albanii a już trzeba wyjeżdżać. Czas spędzony tu w Bilaj będzie dla mnie niezapomnianym okresem. Wyjadę stąd z dużym bagażem doświadczeń. Choć czasem było trudno to jestem Bogu bardzo wdzięczna, że mogłam tutaj być. Za to, że poznałam x. Darka, x. Artana i x. Tomka. Za to, że ten czas mogłam dzielić ze wspaniałymi dziewczynami Martą i Basią. Dużo się tutaj nauczyłam i wiele przeżyłam. Wiele rzeczy robiłam w Albanii pierwszy raz. Do mojej listy ostatnio dopisałam kolejne historie: -pierwszy raz stałam na bramce (niestety w ciągu zaledwie 20 minut przepuściłam 12 goli- kiepski ze mnie bramkarz) -widziałam spadającą gwiazdę -doiłam krowę. Pobyt w Bilaj był bardzo owocny. Wierzę, że będzie procentował również po moim powrocie do Polski. Nigdy nie zapomnę dzieciaków wołających z oddali Si je Pagórka, wieszających się na szyi i obsypujących niezliczoną ilością buziaków. Radosnego zmęczeniem każdego dnia, wspólnych posiłków, które czasami trwały bardzo długo i rozmów na życiowe tematy. Z zapewnieniem o modlitwie. Magda Smoleń-Pagórka MWDB

psy ode mnie wara